Shqip

Prodhimi i cigareve të industrializuara filloi për herë të parë në Shqipëri në 1913 dhe nga vitet e 80-ta pothuajse i gjithë prodhimi u eksportua në Evropën Lindore. Këtu janë vetëm disa nga markat dhe paketat e ndryshme të cigareve shqiptare.

Miku i madh i shqiptarëve Eliot Engel nesër largohet nga Kongresi amerikan pas 32 vjetësh. “Pas 32 vjetëve të shkëlqyeshme, sot është dita ime e fundit si anëtar i Kongresit. Ka qenë nder jetësor t’u shërbej njerëzve të Bronxit dhe Westchesterit dhe jam përjetësisht falënderues që më u ofrua mundësia t’ju përfaqësoj në Uashington. Faleminderit që më keni dhënë besimin e juaj”, ka shkruar Engel në Facebook. Ai ka postuar fjalimin që e mbajti më 17 dhjetor, ku foli edhe për Kosovën për të cilën tha se ka një vend të veçantë në zemrën e tij. “Gjithmonë kam pasur një vend të veçantë në zemrën time për Ballkanin dhe në veçanti për Kosovën. Në vitin 1999, e kam përkrahur fuqishëm intervenimin e administratës Clinton në Ballkan. Ne e dimë se parandaluam gjenocidin. Që nga atëherë kam qenë përkrahës i sovranitetit të Kosovës dhe pavarësisë. Shteti ka bërë hapa të jashtëzakonshëm dhe njihet nga SHBA, Britania e Madhe, Franca, Gjermania, Japonia dhe shumë shtete tjera të rëndësishme”, u shpreh E

Çerçiz Topulli mund të ishte edhe simboli i ushtarit të panjohur i rënë në luftë për pavarësi. Nuk ka një të dytë në historinë e Shqipërisë që të mos e ketë hequr armën asnjëherë nga supi, por njëkohësisht të kishte një fund aq të trishtë, i vrarë pabesisht dhe, për më tepër, pa marrë famën dhe vlerësimin që i takonte. I lidhur kokë e këmbë me zinxhirë nga ushtarët malazezë, mëngjesin e të shtunës së 17 korrikut 1915, ai e humbi betejën e fundit në jetë edhe pse u përlesh me ta si një luan. Ndërkohë që 15 njerëz me uniformë e qëllonin me plumba dhe e shponin me bajoneta në trup, Çerçiz Topulli u bë nga dëshmorët e parë të Shqipërisë. Vetëm pak minuta më parë i kishin vrarë para syve shokun e tij Mustafa Qulli, një gazetar i cili, ndryshe nga Çerçizi që pushkën e kishte simbolin e lirisë, mbante penën. SKENA E KRIMIT Çerçiz Topulli kishte bërë dhjetëra manovrime në jetën e vet ndaj atyre që kishin dashur ta kapnin dhe asgjësonin. Por mëngjesin e 17 korrikut 1915, për herë të parë dhe të

  ETËRIT E KOMBIT Guši tregtár kište dala détin’ e vojta na do vende ta lérgta. Mbasi me puna e me kursime pat tue gâa šum u nis m’ n kpye na dé ta vet, kie kiš lânə teš så mot. Tu limani ndjeu se ginianae kište na katund e išinə tui baa úi gosta. S u knjtue Guši me i ndarne petkata e rugasa e vojt l bukur mira e volte, por nuk diftnene gazim tə mad per t’ ardunit’ e ti, persè tui e pánima me ata petk nə štat atyne ju kap mêndja, se rečkaman kište kpye naští si kište dala. Ni Hindjanit, to vogel, ki Guši kište mâřa me védi, fort i erd kek tui paa zêmarena e tyne tə ftofta, e pote: Gind to pá-daštania kênkan koto t’ tucta, mbassi teš sá vjet ke keno lerg špiasə s’ ate mə duketa čuda, si s po diftokan gazim teš ki kpeve nder to. Ky fragment i shkëputur nga shkrimet e Ndre Mjedës, tregon sesi e shkruante shqipen poeti dhe veprimtari, para miratimit të alfabetit në Kongresin e Manastirit, më 1908-ën, ku ai ishte përfaqësues i shoqërisë “Agimi”. Gjuhëtari dhe akademiku Kolec Topalli, shkrua

  POETI I KOMBIT AT GJERGJ FISHTA Shkrimtari i madh i letrave shqipe dhe autori i “Lahutës së Malcis”, u nda nga jeta më 30 dhjetor të vitit 1940, në spitalin civil të Shkodrës. Para disa kohësh janë ndarë me publikun, detaje të rëndësishme të ditëve të fundit të jetës së tij. Në studimin e Fr. Agustin Gemelli, shkruhet: “At Gjergj Fishta, pak para se të ndahej nga kjo jetë, pasi u la porosi rinisë françeskane të provincës shqiptare, e mbyllte testamentin e tij me këto fjalë: “Po vdes i kënaqur, sepse kam punuar për fe, për Atdhe e për provincën tonë”. Ndërkohë, sipas At Viktor Volajt, bashkëpunëtor i afërt i poetit, Gjergj Fishta para se të vdiste kishte përmendur nevojën për rishikimin e “Lahutës së Malcisë” dhe kishte përsëritur fjalën “i kryqëzuemi” në latinisht. Ai kishte kërkuar t’i pikturonin në murin përballë shtratit të tij skena nga “Gjyqi i fundit”. Edhe Patër Marin Sirdani, filolog e mik i poetit, shkruan në librin e përgatitur nga Benedikt Dema, se Fishta e mbylli testamen

  Ministrja në Detyrë e Kulturë, Rinisë dhe Sportit, Vlora Dumoshi, ka deklaruar se janë duke u bërë të gjitha përgatitjet për aplikimin e Kosovës në UNESCO. “Ka qenë një këmbëngulje mjaft e madhe e mija që kemi filluar me listën e trashëgimisë shpirtërore t’i qesim në pah pjesën tonë më të bukur dhe ta bëjmë dosjen e tyre. Ne duhet të përgatitemi si Kosovë për aplikimin në UNESCO. Kështu herën e kaluar për shumë pak vota nuk arritëm, por ajo na ka dhënë një mësim të mirë që neve si institucione brenda për brenda duhet të angazhohemi të gjithë për ta çuar procesin përpara. Edhe besoj që shumë në shpejt ne t’i përgatitim të gjitha dosjet dhe të kalojë UNESCO”. Dumoshi, tha se kjo është çëhtje politike, duke shpresuar në mbështetjen e faktorit ndërkombëtar që Kosova të jetë pjesë e kësaj organizate globale për trashëgimi kultuore. “Këto janë edhe çështje politike dhe uroj që të na ndihmojnë ndërkombëtarët në këtë proces si Kosovë me një trashëgimi e cila është mjaft e pasur kulturore”. K

Zakonet e lashta fisnore Jeta e tyre ishte dhe vazhdon të jetë primitive dhe patriarkale për cdo klasë, dhe drejtësia vendoset nga të moshuarit sipas traditave të lashta dhe të rrënjosura, bazuar në ligjin e shpagimit. Është e nevojshem që të japim këtu tiparet kryesore të këtyre zakoneve, si ilustrim i pjesës së dytë të këtij traktati, nga ku vjen edhe një prej argumenteve më të forta në favor të identitetit të kësaj race me pellazgët. Ai që vret, vritet nga trashëgimtari i të ndjerit. Në qoftë se vrasësi nuk gjendet, i ati, djali, vëllai ose i kushëriri kanë detyrimin të kompensojnë në person – madje, për më tepër në rast se të tillë nuk ka, të gjithë antarët e klanit janë përgjegjës në të njëjtën mënyrë. Pra, kur zotri Gladstone, i cili i quante turq, u shpreh se në brigjet e Shqipërisë ishte gjë e zakonshme të gjeje kufoma të vdekurish, duket qartë se ai kishte rënë viktimë, dhe ndoshta viktime me dashje, e një mashtrimi. Kjo drejtësi e ashpër ka të njëjtin rol parandalues si dueli